More of a six-year-old in a superhero costume. A six-year-old absolutely convinced he’s a superhero as much as he is believes he has an imaginary best friend of the tiger sort who talks to him. (For the record, I love Calvin & Hobbes – I even painstakingly created two blog templates some years back using the comic).
But what I want to vent out right now, actually, is that I’m not feeling very superhero right now. Superhero tasks yes, bring them on, I think I inadvertently muttered to the cosmos some months back. And here I am, absolutely overwhelmed by the things I have to do.
And it’s one thing to actually accomplish the tasks at hand, but it’s very well another thing to accomplish them correctly, and achieve the desired effect. Sometimes the desired effect never comes, despite best effort, and it just sucks like that. And when it sucks, Joseph being Joseph, he needs some time to overthink it and clear the emo stuff it unnecessarily entails, before moving on to saving the rest of the world.
Last week, a friend kindly helped me to have the zipper of a backpack fixed. I searched high and low in the neighbourhood around my house, but even the seamstress couldn’t fix it and I didn’t know where else to go. When my friend got back to me and said that everything was all right, I was so incredibly thankful that FINALLY something went right, FINALLY there was a piece of good news, even if it were just the backpack zipper.
I guess the few other pieces of good news I’ve conveniently tucked away into my blind side, so at the moment I am unable to appreciate them as much as I should.
In any case, I guess given the time constraints, I should remind myself to be rational amidst all these things, and not let the emo slow me down. There is a limit my body can do, yes, and in fact I am overworking myself and looking ten freaking years older than I should in the process, but.. what to do?
We can’t slow down yet, Mr Joseph, there are people to rescue from burning houses! Actually it’s your own house that’s burning, save yourself and whatever you hold precious! Have a temporary heart transplant, for now leave the real one in a glass box and implant a steel heart in its place. No time for feeling here, the house is burning!
Besides, the heart is a funny thing. Don’t go there. Over the past weeks I’ve come across real-life stories about the mysterious, maddening, messy ways that the heart can affect people and lives. You can’t solve it yourself, Mr Joseph. Drop your heart, take your vitamins, and go save babies from burning houses instead.
I'm no Superman
Stupendous Man, more like it.
Good vibrations (or lack thereof)
446am and I'm up already! Never mind that I slept at 1230am and woke up at 2am, or that I slept again soon after. Well done, Mr Joe, after weeks of speculation, I confirm that you officially have a sleeping disorder.
There's quite a lot of things I want to say, actually, especially about the eventful month of April. Quite a ride that month was, oh my God. Seriously, that month just rocked my senses in mostly good, somewhat tiring, somewhat sleep-deprivation-resulting ways.
Anyway yesterday capped the good month of April, nung pumunta kami kasama ng mahigit sampung miyembro ng NUS Choir sa show (more of chill-out session sa rooftop actually) ng Budak Pantai sa YMCA Orchard. Medyo naiinis ako sa sarili ko kasi di ko mapigilan ang maging iritable kapag naaalala ko ang mga nangyari sa araw na di ko masyado gusto. Yung tipong, alam ng ulo kung ano yung dapat na reaksyon, kasi ayun, tapos na nga naman, kalimutan na, panahon na para magsaya, pero di lang maisagawa ng katawan, o ng damdamin. Grabe, kakapikon. Di kasi tama na may 'wet blanket' sa grupo, ayun, nakakairita na na di ko ma-kontrol ang sarili ko, mas nakakapikon pa na iyong ibang tao ay maaaring maapekto ko pa. And syanga naman, ang galing ng Budak Pantai (isang a cappella group na bukod sa sobrang galing kumanta, sobrang nakakatuwa pa mag-arrange ng mga kanta sa iba't ibang wika, sa paraang patok sa panlasa ng mga lokal), at kung nasa mas maayos na mood lang ako, siguro mas na-enjoy ko ang sarili ko.
Siyempre tinagalog ko pa 'no. Dalawang rason kasi: una, dahil gusto kong magreklamo about trabaho, at kung paano ako napipikon sa stress na dulot nito, di lang sa bigat at dami ng trabaho mismo (dahil sa kulang kami ng tauhan sa kasalukuyan, among other things), kundi sa pagiging mainitin ng ulo na rin ng aking pinuno (paano ba ito tinatranslate?). Naisip ko na kapag Tagalog ito, di mababasa ng mga kasama ko sa opisina, kung sakaling mapadpad man sila dito. Pangalawa naman, ay, ayun, ayoko ring ikalat ang di magandang mga "vibes" sa mga kaibigan kong banyaga na makakabasa nito, kung mababasa man nila. (Sa mga Pinoy na lang ikalat ano? Haha di naman) May ilang kaibigan ako na bahagi ng choir na alam kong mababasa ang post na ito, at ayoko nang mag-alala sila at idamay sa aking stress, kasi well, nagawa ko na naman yun kagabi, kung hindi halata sa itsura ko sa concert. So ayun, parang tama na yung drama for them, kasi sila yung nagkataon na binuhusan ko ng mga drama sa buhay lately. Lol drama sa buhay daw o!=) <- pampalitong smiley haha sana di makayanan ng Google Translate ang talatang ito
Pero ba't nga ba ako napipikon uli? Somehow parang naguluhan na rin ako sa dami ng sinabi ko at iniisip ko. Siguro dapat kasi sinasabi na lang, para mailabas na, and kaya naman siguro ako napadpad sa blog kong ito para magreklamo sa iyo, just like the good old emo days.=) Emo days nung hindi pa tinatawag na "emo".
OK bago ma-sidetrack: napipikon ako dahil sobrang laki ng ekspektasyon sa akin sa trabaho, at nitong huli, apat na mga bagay ang dapat kong kabisaduhin. Ang masama nito, eh parang pinapasa lang sa akin ang sisi, para bagang, dapat alam nung ibang tao, pero dahil di nya kabisado, ini-expect nyang kabisado ko para maipaliwanag ko sa kanya.
Gusto ko actually ang analogy ng isa kong kasama: ang aming partikular na proyekto ngayon ay parang sasakyan, kung saan ang mga bahagi ay gawa ng iba't ibang tao. Ako naman, isinama lang sa proyektong itong huling linggo, at pinagawa ng "gulong". Kailangan bang alam ko ang kung paano ginagawa ang buong sasakyan? Hindi mo naman siguro maieexpect sa akin na maintindihan ang buong makinarya at sistema ng sasakyan, di ba? Isang linggo lang ang binigay sa akin, at may apat na iba't ibang uri ng sasakyan (kotse, bapor, eroplano, kalesa(?!)) akong proyekto sabay-sabay, rasonable ba na kabisado ko ang buong makinarya nitong sasakyan na ito kung saan dapat salimpusa lang ako? Hindi di ba? Ang masasabi ko lang na nagawa ko, eh yung "gulong" -- at lahat ng gusto mong itanong sa akin tungkol dito, kaya kong ipaliwanag, at ayan, ang gulong ko ay siguradong matibay at maaasahan, at naaayon sa gustong ipagawa sa akin. I make kick-ass wheels, OK. Haha.
Dalawa pang bagay ang pinuputok ng dibdib ko at ayoko nang ipaliwanag masyado dahil napipikon lang ako. Una, dahil pakiramdam ko hindi ako masyado sineseryoso. Dahil ba sa bata ako kumpara sa iba? Dahil ba inassume ko na ang karakter na medyo kengkoy (not in a Jim Carrey sense and you would know kung kilala mo ako) pero yung tipong najojoke around, kaya pwede akong maliitin? Or di kaya medyo sensitive lang ako and moody and wala naman talagang problema? Pangalawa naman, eh, ayun, medyo iba naman. Di ko kasi magawang mangyari ang gusto ko matupad, lalo pa't involved dito ang ibang tao, na ultimately, wala naman akong control over. Pero ayun lang, simple lang naman ang gusto ko, ang mapasaya ang ibang tao gaya ng mga kaibigan ko, pero mahirap pala. Ganoon pala siguro talaga, di yata talaga ako si Superman, kahit ano mang subok ko, at kailangan lamang na bukas-pusong tanggapin ang mga bagay hindi ko kayang baguhin. Or baka makulit lang ako and madaling mainip. Baka kailangan lang ng panahon.
Ayan, isang oras na pala akong nagsusulat... good morning! Sikreto lang yung lahat nang nasa itaas. Haha.
There's quite a lot of things I want to say, actually, especially about the eventful month of April. Quite a ride that month was, oh my God. Seriously, that month just rocked my senses in mostly good, somewhat tiring, somewhat sleep-deprivation-resulting ways.
Anyway yesterday capped the good month of April, nung pumunta kami kasama ng mahigit sampung miyembro ng NUS Choir sa show (more of chill-out session sa rooftop actually) ng Budak Pantai sa YMCA Orchard. Medyo naiinis ako sa sarili ko kasi di ko mapigilan ang maging iritable kapag naaalala ko ang mga nangyari sa araw na di ko masyado gusto. Yung tipong, alam ng ulo kung ano yung dapat na reaksyon, kasi ayun, tapos na nga naman, kalimutan na, panahon na para magsaya, pero di lang maisagawa ng katawan, o ng damdamin. Grabe, kakapikon. Di kasi tama na may 'wet blanket' sa grupo, ayun, nakakairita na na di ko ma-kontrol ang sarili ko, mas nakakapikon pa na iyong ibang tao ay maaaring maapekto ko pa. And syanga naman, ang galing ng Budak Pantai (isang a cappella group na bukod sa sobrang galing kumanta, sobrang nakakatuwa pa mag-arrange ng mga kanta sa iba't ibang wika, sa paraang patok sa panlasa ng mga lokal), at kung nasa mas maayos na mood lang ako, siguro mas na-enjoy ko ang sarili ko.
Siyempre tinagalog ko pa 'no. Dalawang rason kasi: una, dahil gusto kong magreklamo about trabaho, at kung paano ako napipikon sa stress na dulot nito, di lang sa bigat at dami ng trabaho mismo (dahil sa kulang kami ng tauhan sa kasalukuyan, among other things), kundi sa pagiging mainitin ng ulo na rin ng aking pinuno (paano ba ito tinatranslate?). Naisip ko na kapag Tagalog ito, di mababasa ng mga kasama ko sa opisina, kung sakaling mapadpad man sila dito. Pangalawa naman, ay, ayun, ayoko ring ikalat ang di magandang mga "vibes" sa mga kaibigan kong banyaga na makakabasa nito, kung mababasa man nila. (Sa mga Pinoy na lang ikalat ano? Haha di naman) May ilang kaibigan ako na bahagi ng choir na alam kong mababasa ang post na ito, at ayoko nang mag-alala sila at idamay sa aking stress, kasi well, nagawa ko na naman yun kagabi, kung hindi halata sa itsura ko sa concert. So ayun, parang tama na yung drama for them, kasi sila yung nagkataon na binuhusan ko ng mga drama sa buhay lately. Lol drama sa buhay daw o!=) <- pampalitong smiley haha sana di makayanan ng Google Translate ang talatang ito
Pero ba't nga ba ako napipikon uli? Somehow parang naguluhan na rin ako sa dami ng sinabi ko at iniisip ko. Siguro dapat kasi sinasabi na lang, para mailabas na, and kaya naman siguro ako napadpad sa blog kong ito para magreklamo sa iyo, just like the good old emo days.=) Emo days nung hindi pa tinatawag na "emo".
OK bago ma-sidetrack: napipikon ako dahil sobrang laki ng ekspektasyon sa akin sa trabaho, at nitong huli, apat na mga bagay ang dapat kong kabisaduhin. Ang masama nito, eh parang pinapasa lang sa akin ang sisi, para bagang, dapat alam nung ibang tao, pero dahil di nya kabisado, ini-expect nyang kabisado ko para maipaliwanag ko sa kanya.
Gusto ko actually ang analogy ng isa kong kasama: ang aming partikular na proyekto ngayon ay parang sasakyan, kung saan ang mga bahagi ay gawa ng iba't ibang tao. Ako naman, isinama lang sa proyektong itong huling linggo, at pinagawa ng "gulong". Kailangan bang alam ko ang kung paano ginagawa ang buong sasakyan? Hindi mo naman siguro maieexpect sa akin na maintindihan ang buong makinarya at sistema ng sasakyan, di ba? Isang linggo lang ang binigay sa akin, at may apat na iba't ibang uri ng sasakyan (kotse, bapor, eroplano, kalesa(?!)) akong proyekto sabay-sabay, rasonable ba na kabisado ko ang buong makinarya nitong sasakyan na ito kung saan dapat salimpusa lang ako? Hindi di ba? Ang masasabi ko lang na nagawa ko, eh yung "gulong" -- at lahat ng gusto mong itanong sa akin tungkol dito, kaya kong ipaliwanag, at ayan, ang gulong ko ay siguradong matibay at maaasahan, at naaayon sa gustong ipagawa sa akin. I make kick-ass wheels, OK. Haha.
Dalawa pang bagay ang pinuputok ng dibdib ko at ayoko nang ipaliwanag masyado dahil napipikon lang ako. Una, dahil pakiramdam ko hindi ako masyado sineseryoso. Dahil ba sa bata ako kumpara sa iba? Dahil ba inassume ko na ang karakter na medyo kengkoy (not in a Jim Carrey sense and you would know kung kilala mo ako) pero yung tipong najojoke around, kaya pwede akong maliitin? Or di kaya medyo sensitive lang ako and moody and wala naman talagang problema? Pangalawa naman, eh, ayun, medyo iba naman. Di ko kasi magawang mangyari ang gusto ko matupad, lalo pa't involved dito ang ibang tao, na ultimately, wala naman akong control over. Pero ayun lang, simple lang naman ang gusto ko, ang mapasaya ang ibang tao gaya ng mga kaibigan ko, pero mahirap pala. Ganoon pala siguro talaga, di yata talaga ako si Superman, kahit ano mang subok ko, at kailangan lamang na bukas-pusong tanggapin ang mga bagay hindi ko kayang baguhin. Or baka makulit lang ako and madaling mainip. Baka kailangan lang ng panahon.
Ayan, isang oras na pala akong nagsusulat... good morning! Sikreto lang yung lahat nang nasa itaas. Haha.
